بررسی ‏ تاثیر تعامل مناسب معلم بر دانش‌آموز دارای لکنت: یک مطالعه تک عضوی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناس گفتاردرمانی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران

2 مرکز تحقیقات اختلال حرکت، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران

3 دانشجوی دکترای گفتاردرمانی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ‏

4 دانشیار آمار زیستی، گروه فیزیوتراپی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

5 ‏استادیار گروه گفتاردرمانی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران

چکیده

هدف: 
یکی ازشایع ‌ترین اختلالات گفتار، ناروانی گفتار است که ممکن است به شکل ناروانی طبیعی و یا ناروانی غیرطبیعی مانند لکنت ظاهر شود. یکی از رویکردهایی که برای کودکان مبتلا به لکنتِ مدرسه‌رو ممکن است مفید باشد، چگونگی تعامل معلم با کودک است. هدف این مطالعه بررسی اثر تعامل مناسب کودک و معلم بر لکنت دانش‌آموز است.
روش بررسی:
این پژوهش یک مطالعه تک عضوی با طرح AB درباره تاثیر تعامل مناسب معلم بر شدت لکنت، نگرش نسبت به لکنت و کفایت ارتباطی در کلاس درس در یک دانش آموز دارای لکنت می‌باشد که در آن از درصد هجاهای لکنت شده (Percent of Stuttered Syllables; SS%)، ابزار سنجش شدت لکنت- 4 ( Stuttering Severity Instrument-fourth edition; SSI4)، آزمون نگرش ارتباطی (The Communicative Attitude Test; CAT) و آزمون ارزیابی معلم از کفایت ارتباطی دانش آموز (The Teacher Assessment of Student Communicative Competence; TASCC) استفاده شده است. پس از یک دوره 6 جلسه‌ای گفتاردرمانی، مداخله مثبت معلم همراه با گفتاردرمانی به مدت 6 جلسه صورت گرفت. یک جلسه پیگیری نیز انجام شد.
یافته ها:
این مطالعه نشان داد که پس از مداخله مثبت معلم همراه با گفتاردرمانی، شدت لکنت دانش‌آموز از متوسط به خفیف رسید و نگرش وی نسبت به لکنت نیز از منفی به متوسط تغییر کرد. نتایج آزمون TASCC به صورت محسوسی طی درمان افزایش یافت. این نتایج در جلسه پیگیری حفظ شد.
نتیجه گیری:
نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از راهکارهای کمک کننده برای مدیریت کلاسی که دانش‌آموز مبتلا به لکنت در آن حضور دارد، در کاهش رفتارهای اولیه و ثانویه، و بهبود نگرش دانش‌آموز دارای لکنت موثر است. شواهد بیشتر به مطالعات گسترده‌تری نیاز دارد.

کلیدواژه‌ها

مراجع

  1. Farazi M, Sajedi F. Speech & Language Intervention in Children with Dysfluency. Tehran: University of Rehabilitaion Sciences and Social Welfare; 2018. [Persian]
  2. Nilipour R, Darouie A, Farazi M, Ameri H, et al. Descriptive dictionary of speech and language pathology. Tehran: Farhang-E Moaser; 2013. [Persian]
  3. Guitar B, McCauley RJ. Treatment of stuttering: Established and emerging interventions. Baltimore: Lippincott Williams & Wilkins; 2010. 69-73.
  4. Shahshahani S, Vameghi R, Azari N, Sajedi F, Biglarian A. Comparing the results of developmental screening of 4 to 60-month-old children in Tehran using parents evaluation of developmental status and ages and stages questionnaires, Iran J Pediatr 2017; 27(2): e6179.
  5. Craig A, Hancock K, Tran Y, Craig M, et al. Epidemiology of stuttering in the community across the entire life span. J Speech Lang Hear Res 2002; 45(6): 1097-10105.
  6. Guitar B. Stuttering: An integrated approach to its nature and treatment. Baltimore:  Lippincott Williams & Wilkins; 2014.
  7. Davidow JH, Zaroogian L, Garcia-Barrera MA. Strategies for teachers to manage stuttering in the classroom: A call for research. Lang Speech Hear Serv Sch 2016; 47(4): 283-296.
  8. Erickson S, Block S. The social and communication impact of stuttering on adolescents and their families. J Fluency Disord 2013; 38(4): 311-324.
  9. Daniels DE, Gabel RM, Hughes S. Recounting the K-12 school experiences of adults who stutter: A qualitative analysis. J Fluency Disord 2012; 37(2): 71-82.
  10. Pindzola RH. Classroom teachers: Interacting with stutterers. The Teacher Educator 1985; 21(3): 2-8
  11. Roseman B. Is it safe to speak? Delta Kappa Gamma Bulletin. 1999; 65:11-14.
  12. Lees RM. Stammering in school children. Support for learning 1999; 14(1): 22-26.
  13. Panico J, Daniels DE, Claflin MS. Working in the classroom with young children who stutter. Young Child 2011; 66(3): 91-95.
  14. Langevin M, Prasad NN. A stuttering education and bullying awareness and prevention resource: A feasibility study. Lang Speech Hear Serv Sch 2012; 43(3): 344-358.
  15. Gottwald SR, Starkweather CW. Fluency intervention for preschoolers and their families in the public schools. Lang Speech Hear Serv Sch 1995; 26(2): 117-126.
  16. Barzegar E, Hoseini Nasab Sh, Shafiei B, Shafiei M, et al. Stuttering Scales in Children & Adolescenc. Tehran: Tolidelm; 2016. [Persian]
  17. Riley GD. A stuttering severity instrument for children and adults. J Speech Hear Disord 1972; 37(3): 314-322.
  18. Tahmasebi Garmatani N, Shafiei B, Feizi A, Salehi A, et al. Determination of the reliability of the stuttering severity instrument-fourth edition specific adults who stutter. Journal of Research in Rehabilitation Sciences 2012; 8(4): 605-611. [Persian]
  19. Yadegari F, Daroi A, Farazi M. Communication Attitude Test [CAT]. Tehran: University of Rehabilitaion Sciences and Social Welfare; 2012. [Persian]
  20. Smith AR, McCauley R, Guitar B. Development of the teacher assessment of student communicative competence (TASCC) for grades 1 through 5. Commun Disord Q 2000; 22(1): 3-11.
  21. Forte M, Schlesinger I. Stuttering as a function of time of expectation. J Commun Disord. 1972; 5(4): 347-358.
  22. Turnbull J. Promoting greater understanding in peers of children who stammer. Emotional and behavioural difficulties 2006; 11(4): 237-247.
  23. Hearne A, Packman A, Onslow M, Quine S. Stuttering and its treatment in adolescence: The perceptions of people who stutter. J Fluency Disord 2008; 33(2): 81-98.

فصلنامه علمی- پژوهشی علوم پیراپزشکی وتوانبخشی
دوره 9، شماره 4
اسفند 1399
صفحه 61-71

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار