هدف:
بیماری منیر یکی از مهم ترین اختلالاتی است که با مشکلات تعادلی همراه است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ویژگی های پاسخ های برانگیخته عضلانی وستیبولی و تاثیر احتمالی برنامه توانبخشی دهلیزی بر این پاسخ ها در افراد مبتلا به منیر یک طرفه بود.
روش بررسی:
23 بیمار با تشخیص قطعی منیر یک طرفه و 15 فرد هنجار وارد مطالعه شدند. تمام افراد مورد ارزیابی دقیق شنوایی- تعادل قرار گرفتند. سپس برنامه توانبخشی دهلیزی به مدت 4 هفته به گروه مبتلا به منیر ارائه شد. پاسخ های برانگیخته عضلانی وستیبولی قبل و بعد از دریافت این برنامه درمانی مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها:
سطح شیوع پاسخ VEMP در فرکانس ۵۰۰ هرتز در گوش مبتلا، غیر مبتلا و کنترل به ترتیب برابر 82/60%، 95/7% و 100 و در فرکانس تحریکی ۱۰۰۰ هرتز در این سه گروه به ترتیب 87%، 95/7% و 100% بود. میانگین دامنه جزء p13-n23 در دو گروه مورد بررسی تفاوت معنی داری نداشت اما میزان غیر قرینگی دامنه پاسخ در افراد مبتلا به منیر (به ترتیب معادل 37/78% و 24/31% در فرکانس های 500 و 1000 هرتز) به میزان قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل (6/88% و 7/90%) بود. به علاوه میانگین نسبت دامنه 500/1000 هرتز در گوش مبتلا (0/47 ± 1/19) خیلی کمتر از گوشی غیر مبتلا (0/28±1/54) بود (0/006=p) و با گروه کنترل تفاوت معنادار نداشت. برنامه توانبخشی وستیبولار به مدت یک ماه بر میزان غیر قرینگی دامنه پاسخ (0/26=p) و سایر ویژگی های پاسخ پتانسیل‌های عضلانی برانگیخته وستیبولار (Vestibular-Evoked Myogenic Potentials; VEMP تاثیر خاصی نگذاشت.
نتیجه گیری:
آزمون VEMP توانایی مطلوبی در جداسازی افراد مبتلا به منیر یک طرفه از گروه کنترل دارد اما توانبخشی دهلیزی یک ماهه پارامترهای مرتبط با VEMP را تحت تاثیر قرار نمی دهد.
)