مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات ثباتی سهرمن با تمرینات بازآوری پاسچرال بر ناتوانی، عملکرد تنفسی و کنترل ‏حرکتی بیماران مبتلا به سندرم اکستنشن کمری

هدف:
سندرم اکستنشن کمری (Extension Lumbar Syndrome) جز یکی از انواع کمردردهای مکانیکال (mechanical back pain) است حرکات یا پاسچرهای تکراری، یکی از دلایل اصلی بروز آن می باشد که مشکلات و اختلالاتی را در افراد ایجاد می کند. مداخلات مختلفی برای بهبود علائم افراد مبتلا به کمردرد عنوان شده است اما تحقیات محدودی به بررسی سندرم اکستنشن کمری و اثر تمرینات بر آن پرداخته اند. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثباتی سهرمن با تمرینات موسسه بازآوری پاسچرال (Postural Restoration Institute; PRI)  بر ناتوانی، عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری بود.
روش بررسی:
در این پژوهش نیمه تجربی 22 فرد مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال با سندرم اکستنشن کمری با تشخیص متخصص بررسی و به صورت در دسترس انتخاب شدند و پس از شرح روند مطالعه و تایید آزمودنی ها، وارد مطالعه شدند. آزمودنی ها به صورت همتاسازی به دو گروه مساوی تمرینات ثباتی سهرمن (میانگین سن± انحراف استاندارد: 6/12 ± 51/5 سال، قد: 4/7 ± 168/7 سانتی متر و وزن: 9/3 ± 74/4 کیلوگرم) و تمرینات PRI  (میانگین سن± انحراف معیار: 6/2 ± 51/1 سال، قد: 2/2 ± 168 سانتی متر و وزن: 9/7 ± 75/4 کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه های تمرینی، تمرینات را به مدت هشت هفته و سه جلسه 45 دقیقه ای در هفته انجام دادند. میزان ناتوانی (مقیاس درد و ناتوانی کبک)، عملکرد تنفسی (پرسش نامه خود ارزیابی تنفس) و کنترل حرکتی (تست لوموجوکی) قبل و بعد از تمرینات ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از روش آماری آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس مورد آنالیز قرار گرفت (0/05>p)
یافته ها:
نتایج تحقیق نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین عملکرد تنفسی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش 4/5±16 و پس از هشت هفته 3/6±10)؛ با تمرینات PRI (پیش 5/2±16/8 و پس از هشت هفته 3/7±7/7 ) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود دارد (0/023=p). همچنین تفاوت معناداری بین میانگین کنترل حرکتی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش 0/87±4/2 و پس از هشت هفته 0/94±4/9)؛ با تمرینات PRI (پیش 0/87±3/8 و پس از هشت هفته 0/93±5/5) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود دارد (0/004=p). هرچند تفاوت معناداری بین میانگین ناتوانی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش 13/8±55/2 و پس از هشت هفته 13/2±30/2)؛ با تمرینات PRI (پیش 12/7±55/9 و پس از هشت هفته 12/9±27/5) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود ندارد (0/389=p). بنابراین گروه PRI (عملکرد تنفسی 54% ؛ کنترل حرکتی 44%) نسبت به گروه تمرینات ثباتی سهرمن (عملکرد تنفسی 37% ؛ کنترل حرکتی 16%) بهبود بیشتری را داشتند.
نتیجه گیری:
می توان بیان کرد که هر دو مداخله تمرینات ثباتی سهرمن و تمرینات PRI می تواند در کاهش ناتوانی و بهبود عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی افراد مبتلا به کمردرد مثمر ثمر باشد اما با توجه به اختصاصی بودن تمرینات PRI طبق الگوهای پاسچرال و همچنین اهمیت پررنگ تر دیافراگم به عنوان عضله حیاتی ثبات لوکال، تمرینات PRI می تواند اثرات بهتری نسبت به تمرینات ثباتی سهرمن داشته باشد.