تاثیر دو شیوه تمرینی راه رفتن بر عملکرد جسمانی افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو: یک مرور نظام مند و فراتحلیل مطالعات

نوع مقاله : مقاله مروری

نویسندگان

1 کارشناس ارشد گروه علوم ورزشی، دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)، مشهد، ایران

2 گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)-مشهد- ایران

3 دانشیار گروه دروس عمومی، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

4 استادیار گروه آموزش تربیت بدنی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران

چکیده

هدف:
استئوآرتریت زانو یک بیماری مزمن و شایع است که با درد، محدودیت حرکتی و کاهش عملکرد جسمانی همراه است و احتمالا راه رفتن به جلو و عقب شکل موثری از توانبخشی در استئوآرتریت زانو باشد. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو شیوه تمرینی راه رفتن بر عملکرد جسمانی افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو: یک مرور سیستماتیک و فراتحلیل مطالعات بود که در تحقیق حاضر توانایی راه رفتن به عنوان متغیر اصلی در سنجش عملکرد جسمانی افراد در نظر گرفته شد.
روش بررسی:
از بین مقالات چاپ شده از ژانویه سال 1990 لغایت جولای سال 2024 در زمینه استئوآرتریت زانو و تمرینات مختلف با کلمات کلیدی مرتبطMuscle Strength AND Osteoarthritis AND Pain AND Rehabilitation, Walking OR Walking Speed و تمامی این کلمات در ترکیب با کلمه کلیدی Physical Function، مقالات مرتبط با این موضوع از بانک‎های اطلاعاتی Medline/PubMed, ScienceDirect, Scopus و Webofscience مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، از فلوچارت پریزما برای انجام مراحل تحقیق و به منظور اعتبار هر مطالعه از مقیاس پدرو استفاده گردید.
یافته‎ ها:
از بین 1515 مطالعه در فراتحلیل حاضر، 20 مطالعه و 69 زیر مطالعه نتایج خود را توسط ابزارهای درد با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری و مقیاس رتبه بندی عددی و عملکرد جسمانی توسط شاخص استاندارد شده آرتریت دانشگاه‌های انتاریوی غربی و مک‌مستر و امتیاز نتیجه آسیب زانو و استئوآرتریت و همچنین ارزیابی قدرت عضلات چهارسر گزارش کرده بودند. اجرای تمرینات راه رفتن به جلو اثر معناداری بر بهبود عملکرد جسمانی در افراد OA داشت (SMD= 1.177, 95% CI= 1.011 – 1.344, P= 0.0001). همچنین، اجرای تمرینات راه رفتن به عقب اثر معناداری بر بهبود عملکرد جسمانی در افراد OA داشت (SMD = 1.578, 95% CI= 1.17 – 1.98, P= 0.0001). به علاوه، سوگیری بین مطالعات و زیرگروه ‎های مربوط به اثر تمرین راه رفتن با استفاده از آزمون‎ های ایگر و بگ مشاهده نشد (0/05<p).
نتیجه گیری:
نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مداخله تمرینی راه رفتن فارغ از نوع روش تمرینی می‏تواند عامل مهمی در خصوص بهبود OA باشد (اندازه اثر = 17/21). لذا، تمرینات راه رفتن به جلو و عقب می‌توانند به عنوان بخشی از برنامه توانبخشی برای این بیماران مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار