مقایسه هشت هفته تمرینات تعلیقی TRX و تمرینات اصلاحی جامع بر زاویه چرخش قدامی لگن، زاویه Q و تعادل در دانش‌آموزان دختر به زانوی ضربدری

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناس ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، موسسه آموزش عالی حکیم نظامی قوچان، قوچان، ایران

2 استادیار آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه ولایت، ایرانشهر، ایران

3 استادیار گروه آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، موسسه آموزش عالی حکیم نظامی قوچان، قوچان، ایران

4 استادیار فیزیولوژی ورزش، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه دامغان، دامغان، ایران

چکیده

هدف:
زانوی ضربدری یکی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های اسکلتی-عضلانی در کودکان است که با انحراف زانوها و مشکلات تعادلی همراه است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر مقایسه هشت هفته تمرینات تعلیقی TRX و تمرینات اصلاحی جامع بر زاویه چرخش قدامی لگن، زاویه Q زانو، و تعادل پویا در دختران 8 تا 12 سال مبتلا به زانوی ضربدری بود.
روش بررسی:
در این مطالعه نیمه‌تجربی، 36 دانش‌آموز دختر مبتلا به زانوی ضربدری از میان 73 نفر شناسایی‌ شده در شهرستان قوچان به‌صورت تصادفی انتخاب شدند و به سه گروه تقسیم شدند: تمرینات تعلیقی TRX (12 نفر)، تمرینات اصلاحی جامع (12 نفر)، و گروه کنترل (12 نفر). گروه‌های تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 45 تا 60 دقیقه‌ای تمرین کردند. زاویه Q با گونیامتر، زاویه چرخش قدامی لگن با تیلت‌سنج، و تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادل ستاره در دو مرحله پیش‌ آزمون و پس‌ آزمون ارزیابی شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند.
یافته ها:
هر دو نوع تمرینات تعلیقی TRX و تمرینات اصلاحی جامع به‌طور معناداری موجب بهبود زاویهQ، زاویه چرخش قدامی لگن، و تعادل پویا در دانش‌آموزان دختر مبتلا به زانوی ضربدری شدند (0/05> p).  تأثیر تمرینات بر زاویه  Q (η2=0/291, p=0/003 ) و زاویه چرخش قدامی لگن  معنادار بود (η2=0/451, p<0/0001)، اما بر تعادل پویا تفاوت معناداری بین گروه‌ها مشاهده نشد(η2=0/147, p=0/073). همچنین، تعامل زمان و گروه برای زاویه چرخش قدامی لگن و تعادل پویا معنادار بود (0/05>p)،  اما برای زاویه Q معنادار نبود (0/160=p).  به‌طور کلی، تمرینات جامع اصلاحی در متغیرهای مرتبط با مکانیک زانو و لگن برتری داشت، در حالی که TRX در بهبود تعادل مؤثرتر بود.
نتیجه‌گیری:
تمرینات TRX و تمرینات اصلاحی جامع به‌طور موثری زاویه Q، زاویه چرخش قدامی لگن، و تعادل را در دانش‌آموزان دختر مبتلا به زانوی ضربدری بهبود می‌بخشند. با این حال، تمرینات اصلاحی جامع تأثیر بیشتری بر کاهش زاویه چرخش قدامی لگن داشت، در حالی که تمرینات TRX بهبود قابل‌توجهی در تعادل پویا نشان دادند. این یافته‌ها می‌توانند مبنای طراحی برنامه‌های توان‌بخشی و اصلاحی برای کودکان دارای ناهنجاری زانوی ضربدری باشند.

کلیدواژه‌ها

فصلنامه علمی- پژوهشی علوم پیراپزشکی وتوانبخشی
دوره 14، شماره 1
فروردین 1404

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار